.prolog.

Uliczkę znam w Barcelonie

Pachnącą kwiatem jabłoni

Bardzo lubię chodzić po niej

Gdy już mnie znuży śródmieścia gwar

Mama podśpiewuje tą piosenkę od miesiąca, gdy tylko dowiedziała się o przeprowadzce do Barcelony.

Ryan- mój brat dostał się do ESDA Llotja właśnie w Barcelonie co przyczyniło się do wyjazdu.

Nikt mnie nie pytał o zdanie w tej kwestii stwierdzili, że nic nie stoi na przeszkodzie, przecież skończyłam już szkołę, ale muszę opuścić Londyn- miasto które kocham, moich przyjaciół a w szczególności Libby moją najlepszą przyjaciółkę.

Cóż nie pozostało mi nic innego jak pogodzić się c tym. Ciepła Barcelona będzie miłą odmianą. Muszę to sobie powtarzać...

Miła odmiana

Miła odmiana

Miła odmiana

Uff już lepiej.

Pakuje ostatnie rzeczy przesłuchując ulubione płyty i słuchając Libby która siedzi po turecku na moim łóżku.

-Boże jak ja Ci zazdroszczę- powiedziała chyba piąty raz w ciągu godziny.

-Możesz przestać ?- uniosłam na nią wzrok pełen zażenowania.

-Na Twoim miejscu skakałabym pod niebo

-Ale nie jesteś na moim miejscu więc uspokój się.... proszę!- naprawdę miałam już dość tego jej ciągłego gadania jak to powinnam się cieszyć z wyjazdu. Owszem cieszę się ale ciężko mi zostawić to wszystko.

Przez niecałe dziesięć minut była cisza a ja dokładnie wsłuchiwałam się w słowa ulubionej piosenki Led Zeppelin – Stairway to heaven.

-Zawsze chciałam pojechać do Barcelony – Libby nie wytrzymałaby bez ciągłego otwierania jadaczki.

-Spakuje Cię do walizki co ?- zapytałam uśmiechając się.

-Bardzo chętnie- odpowiedziała a ja wskoczyłam na łóżko obok niej i ułożyłam głowę na jej kolanach. Byłyśmy bardzo bliskimi przyjaciółkami, mogłam na nią liczyć w każdym momencie mojego życia, w każdym miejscu o każdej porze- a już od jutra miało jej zabraknąć.

Co ja bez niej zrobię ?

Mój tata zabraniał jakiegokolwiek nowoczesnego sprzętu w naszym domu, więc nie mieliśmy telewizora, komputera, telefonu i innych tego typu rzeczy, był pisarzem i sam używał tylko starodawnej maszyny do pisania, tak jakby wypierał rozwój cywilizacji chcąc zatrzymać czas. Oznaczało to, że jedyny kontakt jaki będę miała z przyjaciółką to listy- które bądź co bądź uwielbiałam pisać.

- Będę za Tobą tęsknić – wyznała a ja zauważyłam pojedynczą perlista łzę spływającą po jej policzku.

-Ja również- odpowiedziałam uśmiechając się lekko by dodać jej otuchy.

Leżałyśmy tak bez słowa wpatrując się w siebie jakbyśmy chciały zapamiętać dokładnie każdą rysę naszych twarzy, każdy pieg, każde znamię, kolor oczu, gęstość brwi, kształt nosa czy ust.

-Charlie chyba pora już spać- mama wychyliła głowę zza drzwi spoglądając na mnie z troską.

-To... To ja już pójdę- uniosłam głowę z kolan przyjaciółki i patrzyłam jak rusza w stronę drzwi. Spojrzała na mnie ostatni raz i wyszła.

-Libby!- krzyknęłam biegnąc za nią. Odwróciła się a ja mocno wtuliłam się w nią nie chcąc puścić. Wręcz dusiłam ją w swoich ramionach ale nie przeszkadzało jej to, była tak samo spragniona tego uścisku jak ja.

Gdy w końcu wyszła z mojego domu, ja wróciłam do pokoju z kubkiem miętowej herbaty którą codziennie piję przed snem i usiadłam przy biurku. Wyciągnęłam z szuflady list od Ryana który od paru tygodni jest już w Barcelonie, chyba piąty raz przeczytałam go od początku analizując i wyobrażając sobie te wszystkie miejsca które opisuje, lecz tym razem przykuło moja uwagę ostatnie zdanie...

'' Zakochasz się w Barcelonie... ja straciłem dla niej głowę''